Συνέντευξη στο
Νίκο Ι. Καρμοίρη
φωτογραφίες συνέντευξης:
Γιάννης Γκλέκας
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς έχει φορέσει τη φανέλα πολλών ελληνικών ομάδων κι έχει σκοράρει δεκάδες γκολ στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της χώρας. Σήμερα, αγωνίζεται με τα χρώματα της Αθλητικής Ένωσης Σπάρτης, την οποία βοηθάει να πραγματοποιήσει το μεγάλο άλμα στις επαγγελματικές κατηγορίες.
Ο λόγος για τον Λάκωνα ποδοσφαιριστή Ηλία Αναστασάκο, με τον οποίο συναντηθήκαμε στο Δημοτικό Στάδιο Σπάρτης και συνομιλήσαμε εκεί που τις Κυριακές χαρίζει… πανηγυρισμούς στους Σπαρτιάτες, παραχωρώντας στα «ΠΡΟΣΩΠΑ δίπλα μας» μία άκρως ποδοσφαιρική συνέντευξη!
Ο Ηλίας Αναστασάκος μιλάει για την καριέρα του, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Ατρόμητο και τους δύο τελικούς Κυπέλλου Ελλάδος, το ελληνικό ποδόσφαιρο και φυσικά την Α.Ε. Σπάρτης, και μοιράζεται με τους φίλαθλους αναγνώστες σκέψεις κι εμπειρίες…
Καθίστε αναπαυτικά στην… κερκίδα και απολαύστε τον!
– Μεγάλο μέρος του φίλαθλου κόσμου σε γνώρισε αγωνιζόμενο στον ΠΑΟΚ. Υπήρξαν αρκετά ονόματα-σταρ αλλά, απ’ όσο θυμάμαι, σημειώνοντας κάποια σημαντικά τέρματα έγινες αγαπητός στην κερκίδα. Σωστά;
Υπήρξα και πιο παλιά σε μεγάλη ομάδα, την ΑΕΚ, δεν είχα, όμως, πάρει εκεί ευκαιρίες μου. Ο ΠΑΟΚ ήταν μεγάλο κομμάτι για εμένα κι ένα σημαντικό βήμα στην καριέρα μου. Αν και αγωνίστηκα εκεί για ένα μικρό διάστημα, ήταν πολύ σημαντικό. Πέρασα πολύ όμορφα και θα είναι για πάντα στην μνήμη και στην καρδιά μου και ο ΠΑΟΚ και ο κόσμος του. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ δεν μπορώ να πω ότι με αγάπησε, αλλά ότι με συμπάθησε. Και με συμπάθησε, όχι γιατί πέτυχα τα γκολ, αλλά γιατί πήγα αθόρυβα (και με μεγάλη αμφισβήτηση στην αρχή) και στο τέλος εκτίμησε την προσπάθειά μου.
– Το ποδοσφαιρικό σου «ταξίδι» πότε ξεκίνησε;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ξεκίνησα από την ομάδα του χωριού μου, το Δαφνί, πήγα στο Γύθειο, ύστερα στον Λεωνίδα Σπάρτης και μετά πήγα στην ΑΕΚ. Πήγα μέσω δοκιμών στις προπονήσεις, τους άρεσα και μου έκαναν πρόταση. Με πήραν στο εφηβικό τμήμα στην αρχή και κάπως έτσι ξεκίνησε το ποδοσφαιρικό μου ταξίδι. Η ζωή του ποδοσφαιριστή είναι ένα διαρκές ταξίδι που δεν σταματάει νομίζω. Απλά αλλάζει το μέσο. Τη μία παίρνεις το αεροπλάνο, την άλλη το καράβι, το αυτοκίνητο, ή πας με τα πόδια… Κι όλα αυτά γιατί στην Ελλάδα είναι μία πάνω και μία κάτω η ζωή του ποδοσφαιριστή. Είναι πολύ δύσκολη και δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει σε οποιαδήποτε ομάδα κι αν βρίσκεσαι.
– Έμεινες μια 7ετία στην ΑΕΚ με ελάχιστες συμμετοχές και πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς ως δανεικός. Πως αντιμετώπισες την κατάσταση εκείνων των «πέτρινων χρόνων»;
Αν γυρίσω το χρόνο πίσω, δεν μετανιώνω που πήγα στην ΑΕΚ και οπουδήποτε αλλού πήγα. Πήρα πολλά μαθήματα από την ΑΕΚ. Ήμουν στην πρώτη ομάδα με μεγάλους και σπουδαίους συμπαίκτες. Έκανα προπόνηση μαζί τους κι αγωνίστηκα σε κάποια παιχνίδια˙ σε φιλικά πιο πολύ. Απλά ίσως θα είχα κάνει κάποιες άλλες επιλογές. Τόσο σχετικά με τις ομάδες που αγωνίστηκα ως δανεικός, όσο και με τον χρόνο που έμεινα στην ΑΕΚ. Ίσως είχα φύγει πιο νωρίς…
– Ποια ήταν τα στοιχεία που οδήγησαν τελικώς σε μια επιτυχημένη ποδοσφαιρική συνέχεια;
Ο καθένας φτιάχνει το μέλλον του μόνος του, μέσα από την δουλειά, την υπομονή και την επιμονή. Αυτό λέω και στα νεότερα παιδιά που είχα ή έχω συμπαίκτες. Κι όσοι μας διαβάσουν να ξέρουν πως είναι πολύ δύσκολο να είσαι ποδοσφαιριστής. Θέλει μεγάλη υπομονή και πάρα πολλή δουλειά. Κι αν το κάνεις αυτό θα πετύχεις. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο κι αυτό μου έδειξε εμένα η καριέρα μου. Μόνο όταν δούλευα πετύχαινα. Όταν έλεγα ότι δε με θέλει ο προπονητής ή μου φταίει το γήπεδο ή παίζει ο «άλλος» γιατί έχει μέσον ή οτιδήποτε άλλο, πάντα η αλήθεια κρυβόταν αλλού! Ότι, δηλαδή, εγώ είχα χάσει το δρόμο και είχα παρεκκλίνει του σκοπού μου.
– Με τον Θρασύβουλο Φυλής βγήκες 1ος σκόρερ στη Β’ Εθνική κι ακολούθησε η μεταγραφή στον ΠΑΟΚ. Ήταν μια δικαίωση και ίσως καλύτερη περίοδος στην καριέρα σου;
Πολύ καλή χρονιά για έμενα ήταν ένας χρόνος στην Α’ Εθνική με τον Απόλλωνα Αθηνών. Μιλάμε για πολλά χρόνια πίσω, τότε που ήμουν στον Απόλλωνα δανεικός από την ΑΕΚ. Εκείνη την καλή χρονιά δεν την εκμεταλλεύτηκα σωστά κι έκανα κακές επιλογές. Αφού αγωνίστηκα στον Αστέρα Τρίπολης συνειδητοποίησα το τι έπρεπε να κάνω. Από τότε και μετά όποιον στόχο έβαζα, είτε προσωπικό, είτε ομαδικό με την εκάστοτε ομάδα τον πετύχαινα. Νομίζω, όμως, ότι η καλύτερη χρονιά μου ήταν εκείνη στον Θρασύβουλο. Βγήκα πρώτος σκόρερ, κατακτήσαμε το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής παίρνοντας και την άνοδο στη Σούπερ Λίγκα και φτάσαμε έως τους «4» του Κυπέλλου Ελλάδος, κάνοντας μια πολύ αξιόλογη πορεία!
– Με τον Ατρόμητο ήσασταν δύο φορές φιναλίστ στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας. Πως είναι να αγωνίζεσαι στον τελικό και ποια η γεύση του να μην κατακτάς τελικά το τρόπαιο;
Το Κύπελλο Ελλάδας είναι ένας διαφορετικός θεσμός που κάθε ομάδα μπορεί να το διεκδικήσει με αξιώσεις, όπως συνέβη με τον Ατρόμητο. Την σεζόν 2009-10 επέστρεψε από την Β’ Εθνική και την επόμενη χρονιά βρέθηκε να διεκδικεί το Κύπελλο, ενώ την ίδια στιγμή στο πρωτάθλημα κινδύνευε με υποβιβασμό. Είναι μια μικρομεσαία ομάδα κι όχι από εκείνες που κλασικά πρωταγωνιστούν στο πρωτάθλημα. Κι όμως κατάφερε δύο συνεχόμενες χρονιές να πάει στον τελικό του Κυπέλλου. Έτσι για εμάς δεν ήταν σημαντική μόνο η συμμετοχή στον τελικό, αλλά όλο το ταξίδι μέχρι να φτάσουμε εκεί. Όλα τα παιχνίδια ήταν το κάτι διαφορετικό και τα χαρήκαμε. Και ο ημιτελικός ήταν σημαντικός, γιατί είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα όταν προκρίνεσαι στον τελικό. Τον τελικό με την ΑΕΚ (σ.σ. 2011) δεν τον χαρήκαμε σαν τελικό. Οι πρωταγωνιστές -αρνητικοί πρωταγωνιστές- ήταν οι οπαδοί που μπήκαν μέσα. Κι όχι εμείς οι ποδοσφαιριστές, όπως θα έπρεπε! Την επόμενη χρονιά (σ.σ. 2012) με τον Ολυμπιακό -δεν αγωνίστηκα σε εκείνο το παιχνίδι- χάσαμε στην παράταση˙ στο 119’. Υπήρξε πικρία που έγινε έτσι, αλλά ευχαριστηθήκαμε το παιχνίδι και την όλη πορεία μας…
– Στα μέσα της περασμένης αγωνιστικής περιόδου επιστρέφεις από το επαγγελματικό στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο για λογαριασμό της Α.Ε. Σπάρτης. Πόσο εύκολη ήταν τόσο η απόφαση αυτή, όσο και η μετάβαση;
Το έχω ξανακάνει αυτό! Στην Τρίπολη, για λογαριασμό του Αστέρα πήγα από Β’ Εθνική στην (τότε) Δ’ Εθνική. Ήρθα στο ερασιτεχνικό, αλλά δεν άλλαξα την δική μου νοοτροπία. Προσπαθώ να κάνω τα πράγματα που έκανα σε όλη μου την καριέρα σε επαγγελματικό επίπεδο σε οποιαδήποτε ομάδα κι αν ήμουν. Κι αναφέρομαι σε θέματα καλού τρόπου ζωής, διατροφής, σκέψης, οργάνωσης κλπ, που είναι λεπτομέρειες για έναν επαγγελματία που, ψυχολογικά και σωματικά. τον κρατάνε σε μία ισορροπία και τον βοηθάνε μέσα στο γήπεδο.
– Ποιο ήταν το κίνητρο που σε έπεισε να έρθεις στη «Σπάρτη»;
Η αλήθεια είναι πως πλέον δεν υπάρχει στην Ελλάδα μεγάλη διαφορά μεταξύ των ομάδων. Έχει πέσει πολύ το ποδόσφαιρο. Έχει χαλάσει κι έχει απαξιωθεί. Όταν ήμουν μικρός, η πρώτη φορά πήγα να δω αγώνα ήταν η ομάδα της Σπάρτης εδώ στο Στάδιο. Θυμάμαι πως όλα τα παιδιά στο χωριό θέλαμε να παίξουμε κάποια μέρα στη Σπάρτη. Πήγαινα κι έβλεπα την «Barca» γιατί ήταν η μεγάλη ομάδα του νομού. Με πλησίασαν πέρυσι οι άνθρωποι της ομάδας και πήρα την απόφαση να έρθω, όχι για να παίξουμε στο τοπικό ή στην Γ’ Εθνική, αλλά για να ανεβάσουμε την ομάδα σε επαγγελματικό επίπεδο, κι αυτό προσπαθώ κι εγώ να κάνω και να πετύχουμε τον στόχο. Έπαιξε, βέβαια, ρόλο για την επιλογή μου το συναίσθημα, αλλά και τα άτομα που με προσέγγισαν κι οι στόχοι που είχαν θέσει.
– Λατρεύτηκες από τον κόσμο της «Σπάρτης», ωστόσο πέρυσι κάποια στιγμή αμφισβητήθηκες από μερίδα του τόσο για την απόδοσή σου, όσο -κυρίως- για το γεγονός ότι δεν πανηγύριζες τα γκολ στο περσινό πρωτάθλημα. Στον τελικό-μπαράζ με την Κυπαρισσία, όμως, έδωσες τις απαντήσεις σου. Τελικά ο Ηλίας Αναστασάκος είναι ο άνθρωπος των μεγάλων αγώνων;
Γιατί δεν πανηγύριζα τα γκολ; Δεν είμαι, γενικά, άτομο που εκδηλώνεται… Πανηγυρίζω κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Δεν συνηθίζω να πανηγυρίζω κάποιο γκολ σε αγώνες που θεωρητικά είναι εύκολοι. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι τους αντιμετωπίζω απαξιωτικά ή ότι δεν χαίρομαι που σκοράρω. Απλά δεν είμαι εκδηλωτικός και σπάνια στην καριέρα μου πανηγύριζα γκολ. Στο Περιστέρι όμως ήταν αλλιώς. Εκεί πετύχαμε το στόχο μας και τα γκολ ήταν η ανταμοιβή της προσπάθειας μιας ολόκληρης χρονιάς.
Όσον αφορά την αμφισβήτηση, πάντα γινόταν αυτό, σε όλες τις ομάδες, ακόμη και καλά να πήγαινα… Το θυμάμαι αυτό! Αλλά δεν έδινα ποτέ σημασία. Όπως σου είπα και πριν, προσπαθούσα πάντα να πετύχω το στόχο της ομάδας μου. Και είναι διαφορετικό να παίζεις για να κάνεις τον κόσμο να χαρεί με το να παίζεις και να κυνηγάς κάποιους στόχους. Δυστυχώς, όμως, μπορεί έτσι να έχει χαθεί το θέαμα, γιατί όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος στην Ελλάδα!
– Το καλοκαίρι σε είδαμε να συμμετέχεις και να φωτογραφίζεσαι με τον Καραγκούνη και τους αδερφούς Αντετοκούνμπο στα πλαίσια του «Super League Athletic Academy». Μίλησέ μας για αυτό…
Αυτό το έχω οργανώσει με έναν φίλο και κουμπάρο μου στην Αμερική. Είναι κάτι το οποίο το σκεφτόμασταν για πολλά χρόνια και ξεκίνησε τελικά πριν δύο χρόνια. Πρόκειται για ένα αθλητικό καμπ, στο οποίο συμμετέχουν παιδιά Ελλήνων ομογενών, αλλά και γηγενή. Πηγαίνουμε με έναν καθηγητή ποδοσφαίρου που διδάσκει σε ακαδημίες, σε σχολές ποδοσφαίρου κλπ, ο οποίος κάνει μαθήματα στους μικρούς αθλητές. Και συμμετέχουν και κάποιοι ποδοσφαιριστές. Την πρώτη χρονιά είχαμε πάει με τους Μπασινά και Σεϊταρίδη, πέρυσι με τον Καραγκούνη και φέτος μάλλον με τον Νικοπολίδη. Το καμπ έχει βρει μεγάλη ανταπόκριση και έχει μεγάλη απήχηση στον κόσμο και φαίνεται πως σιγά σιγά θα γίνει θεσμός. Φέτος θα πραγματοποιηθεί για τρίτη χρονιά. Παράλληλα, διοργανώθηκε πέρυσι και ένα καμπ μπάσκετ με την παρουσία των αδερφών Αντετοκούνμπο και είχα πάρει κι εγώ λίγο μέρος˙ πιο πολύ για τον μεταξύ μας χαβαλέ και την εμπειρία!
– Σήμερα, στην Ελλάδα πόσες πιθανότητες έχουν νεαροί αθλητές να καταφέρουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο και γενικότερα με τον αθλητισμό;
Πιστεύω πως οι Έλληνες ποδοσφαιριστές έχουν πιο πολλές ευκαιρίες αυτή την περίοδο. Απλά δεν είναι έτοιμοι γιατί δεν έχουν τη σωστή νοοτροπία και δεν δουλεύουν πολύ. Παίρνουν αρκετές ευκαιρίες, αλλάζουν εύκολα ομάδες, παίζουν σε κορυφαίο επίπεδο και νομίζουν ότι είναι πολύ εύκολο να παίξεις γιατί φτάνουν εύκολα ψηλά. Δεν έχουν όμως νωρίτερα «ψηθεί» και βρίσκονται σε ένα τοπ επίπεδο χωρίς να είναι έτοιμοι. Ο κόσμος, όμως, έχει απαιτήσεις γιατί τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν πιο καλές ομάδες και πιο καλοί παίκτες. Δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις και απογοητεύονται. Νομίζω πως το ποδόσφαιρο βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο κι αν δεν καταλάβουν ότι μόνο μέσα από τη δουλειά θα πάνε μπροστά, θα αργήσουν να παίξουν και θα αργήσει κι η Ελλάδα να βγάλει καλούς ποδοσφαιριστές. Το βλέπουμε αυτό, άλλωστε, κι από την πορεία της Εθνικής. Δεν είναι τυχαία η πτώση της.
– Η πορεία σου μαρτυρά πως έχεις δουλέψει με επιμονή κι υπομονή για να καταφέρεις να πετύχεις. Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά για να πετύχουν τους στόχους τους;
Θα μπορούσα κι εγώ να είχα δουλέψει πολύ παραπάνω και να έχω κάνει καλύτερη καριέρα. Βέβαια υπάρχουν κι αστάθμητοι παράγοντες, όπως οι τραυματισμοί και διάφορες άλλες ατυχίες. Βλέπεις παιδιά να δουλεύουν σκληρά και να στέκονται άτυχα. Εγώ ευτυχώς δεν είχα τραυματισμούς κι ΕΥΧΟΜΑΙ να μην έχει κανένας.
Τα νέα τα παιδιά θα τα συμβούλευα να μην παραιτούνται από την προσπάθεια που κάνουν. Γιατί πολλά παιδιά περιμένουν και περιμένουν, δεν τους έρχεται η ευκαιρία, τα παρατάνε και ξαφνικά παίρνουν μία ευκαιρία και δεν είναι έτοιμοι. Κι έτσι δικαιώνονται κι οι προπονητές που δεν τα έβαζαν νωρίτερα. Θέλει πάρα πολλή δουλειά κι εντός κι εκτός γηπέδου. Οι πίκρες είναι πιο πολλές παρά οι χαρές και στο ποδόσφαιρο και στην καθημερινή μας ζωή. Τα παιδιά όμως πρέπει να προσπαθούν και να μην απογοητεύονται.
– Από όλες τις ομάδες που έχεις αγωνιστεί θέλω να επιλέξεις τις καλύτερες με βάση α) τις αγωνιστικές συνθήκες, β) τις επιτυχίες, γ) το κλίμα, δ) την αγάπη του κόσμου και ε) την δική σου απόδοση.
Τις καλύτερες αγωνιστικές συνθήκες τις συνάντησα στον Ατρόμητο, στον οποίο πέρασα τρία χρόνια. Στον ΠΑΟΚ θα έλεγα πως βρήκα και καλές συνθήκες και ωραίο κόσμο. Πιστεύω πως εκεί ήταν και η καλύτερή μου χρονιά μαζί με την ακριβώς προηγούμενη σεζόν στον Θρασύβουλο, όπως σου είπα και νωρίτερα. Δεν μου είναι, όμως, εύκολο να ξεχωρίσω και να κάνω διαχωρισμούς. Στον Αστέρα Τρίπολης πέρασα πολύ όμορφα. Το κλίμα μου άρεσε πιο πολύ εκεί γιατί ήμασταν παρέα και η ομάδα πήρε τρία πρωταθλήματα. Όσον αφορά την αγάπη του κόσμου μου είναι αδύνατο να την ταξινομήσω. Νομίζω, όμως, ότι με τον κόσμο της Α.Ε. Σπάρτης έχω μία άλλη σχέση και ένα διαφορετικό δέσιμο.
– Από τους αριθμούς που έχεις φορέσει στην πλάτη ποιος είναι ο αγαπημένος σου και γιατί;
Δεν έχω αγαπημένο αριθμό. Ποτέ δεν είχα κόμπλεξ με αυτά. Το «9» ήρθε απλά λόγω θέσης. Έτυχε το πήρα στον ΠΑΟΚ γιατί είχε μείνει χωρίς κάτοχο. Και το φόρεσα μόνο στον ΠΑΟΚ και τώρα στη Σπάρτη.
– Από την ποδοσφαιρική νοοτροπία στην Ελλάδα τί θα ήθελες να αποβάλεις και τί να αναδείξεις;
Δεν έχουμε νοοτροπία! Αλλάζει η νοοτροπία μας όπως αλλάζει ο καιρός! Χάνει η ομάδα φταίνε όλοι, κερδίζει η ομάδα είναι όλα καλά… Δεν υπάρχει μία ποδοσφαιρική φιλοσοφία και μια σωστή δομή σχεδόν σε καμία ομάδα. Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Το ποδόσφαιρο μην ξεχνάς πως είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, στο οποίο αντανακλάται η κοινωνία. Υπάρχουν ομάδες που έχουν καταφέρει κι έχουν μία, οποιουδήποτε είδους, φιλοσοφία όπως π.χ. ο Αστέρας που, αν και είναι μόνο 13 χρόνια επαγγελματική ομάδα, έχει καλές εγκαταστάσεις και θέλει να πρωταγωνιστεί, ή ο Πανιώνιος του οποίου η κουλτούρα είναι να στηρίζεται στους μικρούς παίκτες και να «παράγει» και να προωθεί παίκτες από τα σπλάχνα του. Όμως αυτές οι ομάδες είναι εξαιρέσεις. Ο κανόνας και το γενικότερο φαινόμενο είναι οι ομάδες δίχως πλάνο, με πολλές αλλαγές παικτών, προπονητών κ.ο.κ. Γενικά, τόσο οι ομάδες, όσο και το εγχώριο ποδόσφαιρο έχουν πολλά σκαμπανεβάσματα. Αυτό θα άλλαζα. Δεν έχει υπομονή ο Έλληνας φίλαθλος καθόλου˙ με μια στραβή απογοητεύεται και με μία νίκη αποθεώνει!
– Αν έκλεινες τα μάτια σου, ποια θα ήταν η πρώτη και σημαντικότερη στιγμή που θα ερχόταν στο νου σου από την μέχρι τώρα ποδοσφαιρική σου πορεία;
Σίγουρα το πρώτο επαγγελματικό γκολ που έβαλα, το οποίο ήταν με την φανέλα του Απόλλωνα. Όπως, επίσης, και το πρώτο γκολ που έβαλα με τον ΠΑΟΚ ήταν πολύ σημαντικό για εμένα και το θυμάμαι πολύ έντονα˙ αλλά δεν θα χανόταν κι ο κόσμος αν το έχανα! Νομίζω πως η πιο έντονη στιγμή για μένα ήταν το τρίτο γκολ με την Α.Ε. Σπάρτης στο 3-2 επί της Κυπαρισσίας, όπου πήραμε την άνοδο στην Γ’ Εθνική. Ήταν ένας αγώνας δίχως αύριο! Αν δεν κερδίζαμε εκείνο το παιχνίδι θα ήταν καταστροφικό για όλους˙ και για την ομάδα και για το λακωνικό ποδόσφαιρο. Ξεκολλήσαμε από την μιζέρια… Διψούσε πολύ ο κόσμος για την άνοδο. Το έβλεπα αυτό. Το ένιωθα! Και συναισθηματικά αυτή ήταν η πιο έντονη και δυνατή στιγμή μου…
– Ποιοι είναι οι προσωπικοί σου στόχοι και ποιοι οι στόχοι της ομάδας;
Είναι αλληλένδετοι! Για μένα ο προσωπικός στόχος ταυτίζεται απόλυτα με τον ομαδικό, γιατί είμαι κομμάτι αυτής της ομάδας. Τί να το κάνω αν είναι να πετύχω 30 γκολ και η ομάδα να μην ανέβει κατηγορία; Ο στόχος είναι να βγει η ομάδα στις επαγγελματικές κατηγορίες και να πρωταγωνιστήσει εκεί. Κι ο στόχος αυτός που έχουμε θέσει είναι ο ίδιος εδώ και δύο χρόνια.
– Βλέπουμε πως στις μέρες μας είναι συχνό φαινόμενο να πολιτεύονται αθλητές. Αν σου γινόταν πρόταση από κάποιον συνδυασμό να συμμετάσχεις στις εκλογές για να βοηθήσεις στην ανάπτυξη του αθλητικού επιπέδου της περιοχής θα την αποδεχόσουν;
Γιατί έχουμε εκλογές πάλι; (σ.σ. γέλια…) Δεν το έχω σκεφτεί αυτό, όμως δεν μπορώ να αποκλείσω και τίποτα. Κάποιος που θα μπει στην πολιτική για να βοηθήσει, δεν μπορεί να βοηθήσει μόνος του. Πρέπει να έχει δίπλα του ανθρώπους που να μπορεί να συνεργαστεί, και να βρει υποστήριξη τόσο από την τοπική κοινωνία, όσο και από την κεντρική Πολιτεία για να υλοποιήσει τις ιδέες του. Όλοι λέμε ότι η νοοτροπία μας δεν μας αρέσει, αλλά δεν έχουμε και διάθεση να την αλλάξουμε. Μας αρέσει να παραμένουμε βολεμένοι, να μην αλλάζουμε τα πράγματα από φόβο, να μην ρισκάρουμε κτλ. Αν θα συμμετείχα κάπου για να βοηθήσω και να μην μπορούσα τελικά να πραγματοποιήσω τα πράγματα που είχα στο μυαλό μου θα αποχωρούσα. Το έχω κάνει και στο ποδόσφαιρο. Αποχωρώ από καταστάσεις που δεν μου αρέσουν και το ίδιο θα έκανα και σε αυτή την περίπτωση.
– Κλείνοντας, ποια θα ήθελες να είναι η κατακλείδα της κουβέντας μας;
Σίγουρα, είναι πάρα πολλά ακόμα αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε. Δεν θα ήθελα να μιλήσουμε, όμως, πάλι για το ποδόσφαιρο. Το μόνο που θα ‘θελα να πω είναι πως εύχομαι να ξεφύγουμε από αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο που ζούμε όλοι μας και γενικά η χώρα μας. Βιώνουμε καθημερινά έναν ψυχολογικό πόλεμο και είναι δύσκολο να αντιδράσουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην χάνουμε την ελπίδα μας και να αισιοδοξούμε πως στο τέλος θα τα καταφέρουμε, όπως ακριβώς τα κατάφεραν και οι πρόγονοί μας. Και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Γιατί με το να περιμένουμε, να είμαστε στάσιμοι ή να μένουμε στα λόγια, θα χάσουμε στο τέλος κι αυτά που έχουμε. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στα χρήματα και τα υλικά αγαθά. Θα χάσουμε τις αξίες μας, τους εαυτούς μας, την ψυχολογία μας και θα πάψουμε να ζούμε. Θα ήθελα να ξεφύγουμε σύντομα από αυτό το κακό που μας έχει κυκλώσει.
———————————————————————————–
// Διαβάστε τη συνέντευξη και στη μηνιαία εφημερίδα «Το Γεφύρι» που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο 2016 //
Πρόσωπα 